WEEK 1, dag 1

Ja, ik (vrouw 66 jaar) heb het over mijzelf afgeroepen!!! En dus staat Pascal op de laatste maandag van 2020 voor de deur. Klaar om mijn eerste privé work-out te geven.

Daar had ik zelf om gevraagd in een overmoedige bui. “ Ik heb een idee”, schreef hij op de buurtapp, “zullen we gaan sporten in een groepje of privé?” Na een telefoontje was het beklonken. Drie maanden lang twee keer per week vanaf vandaag sport ik met Pascal. Doel is om soepeler te worden en, als ik dan toch bezig ben, een aantal kilo’s kwijt te raken.

Vooraf wens ik Pascal sterkte met mij. Immers: ik ben 66, heb altijd gesport, 4 halve marathons gelopen, maar de afgelopen jaren nauwelijks of niets meer. Door een gebroken enkel, een zweepslag en artrose was het einde hardlopen, tennis, aerobics, Zumba en noem maar op. Een ding kan ik je vertellen…. Van zitten en niet bewegen knap je niet op. Door die oproep van Pascal kreeg ik weer zin, maar nu is de grote vraag of Pascal er zelf zin in heeft.

Maar hij wordt niet koud of warm van mijn ge-och en ge- wee, van mijn verhalen over wat niet kan, niet meer kon en niet meer wil. “We gaan het langzaam opbouwen”, zegt hij en we gaan aan de slag. In mijn huis zonder sportartikelen en in mijn woonkamer. Daar maken we even wat ruimte.

De vader van de nu 5 maanden oude Michael heeft zelf alles bij zich om een work-out te doen. “Een matje in huis?” ‘Nee, heb ik ook niet”. Geen punt! Haalt ie even uit de auto.

We beginnen en dat doet Pascal heel rustig. Zelf ben ik best wel gespannen. Kan ik nog wel iets? We doen oefeningen op de mat. Liggend op de grond met beide knieën heen en weer draaien. Dan liggend op de grond; benen omhoog en hoofd omhoog. Ook rustig een bruggetje maken en weer terug.

Het voelt alsof ik het jaren niet gedaan heb; dat klopt ook! Maar Pascal doet het goed voor en legt het rustig uit. Tussendoor krijg ik suggesties hoe het beter te doen. Dan wordt een dubbel lint over de deur gehangen, waaraan ik mij moet optrekken en weer gaan zitten. Niet 12x, niet 24 x, maar 36x!!

Hij vraagt een paar keer of het goed voelt. “Ik werk met mijn hart en mijn verstand”, zegt Pascal. Hij weet goed mijn niveau in te schatten; maakt notities en laat al weten dat er de volgende keer een schepje bovenop kan. Meerdere oefeningen volgen en worden herhaald.

Voor de laatste oefening krijg ik een gewicht van 1,25 in mijn handen. “Eerst bukken en dan rekken met de armen achter je oren”, krijg ik als aanwijzing. En ook dat gaat lekker.

Ik voel het goed als we na een uur stoppen. Niet helemaal kapot, maar het lekkere gevoel dat ik weer gesport heb. Advies van Pascal is om elke dag de oefeningen te herhalen. Ik ga ervoor en kijk uit naar de tweede keer deze week.

 

 

 

Week 1, dag 2

‘We moeten het roest eraf halen”, zegt Pascal als ik na een paar oefeningen in sessie 2 begin te zuchten en te steunen. “Ja”, denk ik, “Dat is het. De roest moet eraf”.

Na de feestdagen en de vele ZOOM en TEAM sessies daarvoor zit mijn lijf vast. Het moet doorgesmeerd worden en dat kost energie en kracht, maar vooral doorzettingsvermogen.

Pascal is geduldig en met name zeer oplettend. Nauwgezet volgt hij mijn bewegingen .”Nee, iets naar voren” en “Door de knieën”. Even later voel ik dat het al beter gaat en meteen hoor ik: ”Ja, zo gaat het goed. Hou vol”.

De aanmoediging kan ik gebruiken. Het is niet teveel, het is niet overdreven, maar precies goed om door te gaan. Die afwegingen maakt Pascal goed.

Het is heel fijn dat hij wat sportmateriaal achterlaat om te kunnen blijven oefenen tussen deze tweede work-out en de derde die we net gepland hebben. De gewichten en een halter liggen in mijn kamer te wachten op mij. Heel even pas ik na de intensieve, maar goede oefeningen, die ik net achter de rug heb.

Morgen…. Dan ga ik weer verder. Langzaam opbouwen is het advies en dat doe ik. Dat kan ik nu ook met deze materialen. Geweldig!!!

 

 

 

Week 2 Pascal de fysiotherapeut

Het is een sombere week in veel opzichten. Het Capitool in Washington DC is bestormd en de hele wereld houdt zijn adem in. Gelukkig wordt het geen burgeroorlog.

Het is slecht weer in NL en ik heb tussen de afspraken door geen minuut getraind. Mijn rug zit helemaal vast, evenals mijn spieren in mijn bovenbenen, rond mijn heupen. Alles doet pijn. Ik kan niet zitten, niet liggen, niet staan. En dan komt Pascal voor de tweede keer deze week binnen.

Op woensdag hebben we veel oefeningen gedaan met rekken en strekken, gewichten, evenwicht en soepel maken van de spieren. Heeft dat een negatief effect gehad en kan ik mij daardoor nauwelijks bewegen? Ik weet het niet en Pascal natuurlijk ook niet. Hij vraagt door ‘Doet t daar pijn?”, “Wat gebeurt er als je dit doet of dat?” “Als je gaat staan, voel je dan deze spieren samentrekken?” Hij doet t voor en laat zien welke beweging ik maak en hoe de spieren daarop reageren. Hij schrijft iets op, hij denkt na en vraagt zich hardop hoe nu verder te gaan. ‘De spieren moeten opgerekt”, is zijn conclusie en zodra hij dat voor zichzelf heeft vastgesteld, lig ik al op mijn buik op een matje.

Ik denk nog: ”Laten we het voorzichtig aan doen?”, maar hij pakt mijn benen een voor een vast en duwt ze richting onderrug. Ik ga hier niet vertellen wat ik toen zei. Hier past alleen even stilte, een pauze, want dat deed me toch pijn……… Pijn, pijn, pijn en nog meer pijn.

Had ik al gezegd dat het pijn deed?

Nou zo vast zitten dus mijn spieren en omdat het een met het ander te maken heeft verstijft ook mijn onderrug. Maar Pascal weet wat hij doet. Ik ontmoet nu niet de personal trainer, maar voor het eerst zie en voel ik vooral de fysiotherapeut aan het werk. Langzaam maar zeker voel ik ietsje-pietsje minder pijn, voel ik ietsje-pietsje wat meer ruimte. Zelfverzekerd en overwogen doet Pascal meer oefeningen met mij. Op de mat, op de stoel, naast de stoel om die spieren op maar zoveel mogelijk manieren te leren oprekken.

We doen ook nog balans oefeningen. Zonder dat ik het in de gaten heb is er een uur voorbij en het voelt goed. Het voelt heel goed. Pascal motiveert mij om mijn tussentijdse trainingen weer op te pakken, waarin vooral het oprekken van de spieren cruciaal zijn. Daarvan ben ik volop doordrongen nu ik heb gevoeld hoe ik zonder pijn aan rug en benen weer kan lopen. Ik ben opgelucht. Opnieuw laat hij de spullen om te trainen voor mij achter. “Anders kun je toch niet oefenen”, zegt hij.

 

 

 

Week 3

Elke dag oefenen is veel hoor. De spieren moeten worden opgerekt. En nog een keer. En nog een keer. Dat is niet leuk; dat doet pijn. Dan geef ik het al gauw op, want ‘morgen is er immers weer een dag’. Dan wil ik helemaal niet meer en vind ik het waardeloos dat Pascal toch de volgende dag weer komt.

Hij zorgt ervoor dat ik toch elke keer weer mijn stretch oefeningen doe. En natuurlijk weet ik dat dat moet. Anders kan ik over een paar jaar helemaal niet meer lopen. Pascal wordt dus zo’n beetje de stok achter de deur. Wat prettig is dat hij de moeilijkste oefeningen aan het begin van elke training zelf met mij doet. Ik lig op mijn buik en hij trekt mijn benen zo ver mogelijk naar mijn rug. Na een poosje (in mijn gevoel is dat heeeeeeel lang) legt hij het been terug en dan voel ik dat dat been langer is dan het andere. Zoveel rek komt er dus in en zoveel kan er dus nog bij!! Dat motiveert om te blijven gaan.

Pascal heeft ook een tweede peptalk deze week en die gaat over wat we aan het trainen zijn en wat nu belangrijk is en straks pas prioriteit heeft. Nu gaat het bij mij om flexibiliteit. Dat zorgt voor meer mobiliteit, die we ook weer apart oefenen. De techniek van de oefeningen is een derde uitgangspunt, maar komt natuurlijk overal in terug. We oefenen nu steeds deze drie en ook de spierkracht.

Later worden daar nog de verbetering van de conditie en het werken aan de explosiviteit aan toegevoegd. Dit lijstje gaat dus van 1 naar 6, maar eigenlijk heeft elke training iets in zich van alles. Het is echt een kwestie van waar het zwaartepunt op ligt in de les en het een bouwt alvast voor op het volgende.

Daar hoef ik niets aan te doen. Ik hoef er niets voor te onthouden. En dat is maar goed ook, want ik moet mij zo sterk focussen op wat elke oefening van mij vraagt en hoe ik die het best moet uitvoeren dat ik alles opschrijf in mijn notieboekje. Maar toch ben ik, als Pascal net in de auto zit, alweer bijna kwijt hoe het echt goed moet.

Geen nood, Pascal heeft weer een idee. Hij maakt een kort filmpje van mij, terwijl ik met de oefening bezig ben. Hij begeleidt met woorden de oefening en stuurt het filmpje naar mij op. Zo handig!! Kwestie van even kijken en luisteren en hup….. mijn dagelijkse oefeningen kan ik doen in de wetenschap dat ik het goed doe.